zaterdag 25 februari 2012

Hetzelfde

Eigenlijk weet ik niet of nog een blog moet maken van Laura (ze is niet meer ziek en heeft vakantie), maar aangezien er al bijna een week niets gepost is, schrijf ik wel een stukje.

Weet je, ik begin elke blog die ik maak met weet je. Ik weet niet waarom. Het is een simpel begin. Maar eigenlijk is dit een heel duidelijk voorbeeld van waarover ik wil schrijven. Ik vind het jammer dat niemand meer spontaan is. Ik denk alles na in mijn hoofd, altijd. Ik denk te veel na, soms is het wel fijn, maar meestal niet. Meestal denk ik altijd of te optimistisch of te pessimistisch, en alles wat ik bedenk in mijn hoofd lukt nooit. Maar dit snap ik opzich nog wel. Iedereen heeft dit, sommige meer. Maar dat we ons aan zoveel ongeschreven regels moeten houden. Anders worden we als vreemd gezien. Het boeit mij niet erg veel wat mensen van mij denken, maar ik vind het natuurlijk niet leuk als mensen mij haten. Nogal een overdreven woord, maar je snapt me wel. Ik vind het het ergst als mensen me niet mogen omdat ik vreemd ben. Dat snap ik niet. Ik begrijp dat jij zelf misschien anders bent, en natuurlijk respecteer ik dat, maar jij moet mij ook respecteren. Moeten is een groot woord, trouwens.
Ik ga geen cliche-uitspraken doen over dat iedereen vreemd is, en zulke dingen. In mijn oogpunt ben ik normaal, en jij gek. Maar dat boeit mij helemaal niets. Als we alles abstraheren zijn we allemaal hetzelfde. Maar als we van dichter bekijken zouden er waarschijnlijk nog veel mensen hetzelfde lijken, afgezien van de kleine dingen. Maar ik niet, denk ik. Ik was vroeger erg arrogant en dacht dat ik overal de beste was en ik als enige zulke dingen voelde. Maar nu weet ik beter. Ik vind het nog steeds niet fijn, want arrogantie gaat nooit weg. Maar nog steeds denk ik dat ik bij de "gekke" mensen hoor. Die niet normaal zijn. Door mijn mening. Door alles wat mij mij maakt.
Ik wil me eigenlijk afzetten tegen het leven waar ik nu leef. Ik denk dat de meesten dat wel willen. Ik zei een week geleden dat ik terug wilde naar de natuur, maar ik doe het niet. Om het veilige kwijt te raken. Ik denk: "Dat ga ik later wel doen", en zo leef je hele leven, pas aan het eind beseffend dat je te weinig gedaan hebt in je leven. Maar ik heb de drang om weg te gaan van deze wereld nogal erg. Die ongeschreven regels, die haat ik.

Blur is een geweldige maatschappijkritische band. Country House is een geweldig voorbeeld. Het mooie vond ik de ironie, toen ze bij Cribs het huis van de bassist lieten zien, en dat hij superrijk was. Als je naar de tekst luistert hoor je de ironie.
Ook zijn The Smiths erg goed met teksten. Morrissey is een van de grootste zeuren ooit, en hij haat alles, maar het sarcasme waarmee hij zingt is hilarisch. Net als bij Blur. The Queen Is Dead is van hen geweldig.

So, I broke into the palace
With a sponge and a rusty spanner
She said : "Eh, I know you, and you cannot sing"
I said : "That's nothing - you should hear me play piano"

We can go for a walk where it's quiet and dry
And talk about precious things
Like love and law and poverty
Oh, these are the things that kill me  - The Smiths

 

1 opmerking:

Laat je mening horen!
Blijf wel netjes, let op je taalgebruik, zaai geen haat. Spammen wordt niet op prijs gesteld.