Gewoon een ritje in de bus

Ik stap de bus in, sneeuw aan mijn voeten, koude vingers, verlamde lippen, op weg naar huis. Eindelijk weer lekker weekend, net weer een gezellige vrijdag gehad. Ik wordt zo blij van de sneeuw, kunstgeschiedenis, mijn vrienden, Grote Avond repetitie, after-GA lol gehad met een vriend, kortom, een heerlijke vrijdag. Bus 320 is meestal vrij rustig. Ik kan altijd wel rustig zitten. Met dit vooruitzicht stap ik dus de bus in.
Moet je nu maar eens nagaan hoe snel gedachten gaan. In de hele eerste alinea heb ik beschreven waar ik aan dacht op het moment dat ik de bus instapte; één klein momentje. Het menselijk brein is fascinerend.
Ik zie dat de bus propvol zit, op elk stel van twee stoelen zit wel iemand. Wat een aparte mensen. Ik aarzel even voordat ik ga zitten, en kies mijn stoel naast een jonge vrouw.
Zou het een zwijgende rit worden, of zal er een gesprekje op gang komen? Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik pak mijn boek uit mijn tas. Inside out: A personal history of Pink Floyd. Ik ben gek op Pink Floyd, maar ik weet te weinig over de band. Ik weet niet wie de leden zijn, hoe de band is ontstaan, en dat wil ik wel weten.
Zou het eigenlijk natuurlijk zijn dat mensen elkaar aardiger vinden zodra ze ontdekken dat de ander een goede muzieksmaak heeft? Ik heb dat heel erg. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, het is gewoon zo.
Een openbaring! Toen de leden van Pink Floyd hun bandje begonnen konden ze geen van allen een muziekinstrument spelen, en hadden ze geen idee wie wat zou moeten gaan spelen. Dat maakt mij weer wat optimistischer, aangezien ik ook met vrienden een bandje ben begonnen. Ook wij weten nog niet helemaal wie wat gaat doen.
Ik vind het een leuk idee, dus ik pak mijn notitieboekje en schrijf de zin uit het boek over. Dan kan ik het citeren als ik het vertel, en ik vind het leuk om in mijn boekje te zetten. Ik zet alles in mijn boekje. Lijstjes van dingen die ik nodig heb, boeken, muziek, ideeën voor mijn blog, een uitgebreide to-do-lijst die steeds langer wordt, gedachten.. Ik heb mijn boekje altijd bij me, voor het geval dat ik iets niet wil vergeten.
Mijn gedachten gaan naar een ander onderwerp. Ik wil het opschrijven, maar iets houdt mij tegen. Het zal wel een vorm van luiheid zijn. En nee, ik weet niet meer waar ik aan dacht. Jammer..
Mijn telefoon gaat. Mijn vader belt mij om te vragen of alles goed gaat, aangezien het al best laat is. Ik heb lang nog rondgehangen met mijn awesome dude. Haha dat was lachen. Sommige dingen die eigenlijk helemaal niet grappig zijn kunnen wel grappig worden. En dan natuurlijk eeuwig lachen.
Ja, ik ben al op de snelweg. Nee hoor, het is niet kruipen, het gaat best vlot. Het is niet druk op de weg, het is best rustig juist. Nog helemaal niet op gelet eigenlijk, ik ben diep in gedachten verzonken. Of mama ook in dezelfde bus zit? Zover ik weet niet nee. Die zal wel in een andere bus zitten. Maar die vrouw daar, voor in de bus, die heeft wel wat weg van mijn moeder. O nee, toch niet. Ja, ik zal veilig thuis komen, tot zo.
Zal ik morgen tijd vinden om naar de H&M te gaan? Ik heb zin om zo'n leuke bril te kopen, en een haarband, en een ring die over meerdere vingers gaat, waarvan ik niet precies weet hoe dat heet. Misschien als ik wat discipline op kan werken om hard te gaan leren. Ik hoop het wel, ik voel me net lekker creatief wat kleding betreft. Ik heb zin om mijn kleding weer even te updaten.
Wat gaat de tijd snel. Ik doe mijn boek terug in mijn tas, aangezien ik al bijna bij mijn halte ben. Eerst moet de jonge dame eruit. Ik sta op en laat haar er langs, en ga tegen het raam zitten. Het raam is beslagen, met mijn handschoen veeg ik over het raam en kijk naar buiten. Niet erg veel te zien. Het is al te donker.
Daar is mijn halte al. Ik moet de ijzige kou weer in. Ik stap uit en zeg de chauffeur gedag. De kou valt mee, gelukkig. Met mijn twee paar handschoenen zullen mijn vingers wel overleven. Ik kan niet onderscheiden wat het voetpad is. De grond is een grote witte vlakte met door elkaar lopende sporen van fietsen en voeten. De sneeuw kraakt onder mijn voeten. Wat heb ik dat gemist. Ik kies de plekjes uit waar de sneeuw het hardste kraakt, en loop om de plekken heen waar mensen met een bezem aan de slag zijn gegaan. Dat snap ik niet, doe mij maar krakende sneeuw.
Over het grote grasveld ligt ook een flink pak. Fietsensporen lopen door elkaar heen. Het is me nooit eerder opgevallen dat er ook mensen zijn die over het grasveld fietsen.
Daar is mijn huis al, mijn beste thuis. Ik stap de warmte in, ik ben weer thuis.

Zo, ik had even zin om dit op te schrijven. Gewoon even een stukje uit mijn leven. Waarom ook niet? 

Fijne (Kerst; wishful thinking) winter!