HOERA, ik heb het overleefd, een barre, zware bergtocht van bijna 11 kilometer. Ja klopt, het klinkt niet erg veel, maar het was door bergen, over rotsen, naast afgronden, over boomwortels, nauwelijks begaanbare paden, eigenlijk alles wat je vooral niet denkt als je denkt aan een wandelingetje. Ik was gisteren de hele dag op pad! Ik mag wel zeggen dat ik mezelf overtroffen heb, ik heb echt mijn angsten overwonnen. Ik ben, ik bedoel WAS, echt een mietje die niets durft en misselijk wordt na 1 meter lopen, maar nu niet meer! Mijn vader heeft een fantastische camera (Canon EOS 5D), en heeft geweldige foto's gemaakt. Ik heb er ook een paar gemaakt, kijk verder voor mijn verhaal (hoe het bijna fout ging) en geweldige foto's! BELANGRIJK: ik doe dit stuk in twee delen, anders wordt het één lang stuk, dus ik doe het in twee stukken (net als de laatste Harry Potter film). Misschien worden het er nog meer, maar ik ga ervan uit dat het er twee worden :)
We stonden vroeg op, nog voor acht uur! En dat vind ik vroeg, aangezien het vakantie is... Voor 10 uur vertrokken we, de kaartjes halen voor het kasteel waar we heen zouden gaan, en naar de Tegelberg. Er is daar namelijk een kabelbaan waarin je in een gondel, waar zo'n 30 mensen in passen, naar bijna 1800 meter hoogte wordt gebracht. Daar kun je nog een klein stukje omhoog lopen, en klimmen naar de top. Dat is wel voor geoefende klimmers. Er zijn daar twee restaurants, en het uitzicht is super! Vanuit dat punt is er een wandeling van twee uur naar Neu Schwanstein, het kasteel dat Koning Ludwich liet bouwen, en het kasteel dat Disney als inspiratie gebruikte. Je kent het wel, aan het begin van een Disney film zie je zo'n kasteel, en dat is dus Neu Schwanstein.
Dus dat was het plan, met de gondel omhoog, even naar boven lopen, lunchen, en naar het kasteel lopen. Toch moest het weer niet helemaal volgens plan gaan.. Ik zal het vertellen!
Bij het station van de kabelbaan moesten we in de rij staan voor een kaartje. Dat is wel logisch, we zijn natuurlijk niet de enige die omhoog willen. En oef, ik was best bang... 1800 meter is nog best hoog! Maar dat alles liep ik mezelf gewoon in te praten, nergens voor nodig! In de rij stonden ook veel kleine kinderen die het helemaal geweldig vonden, dus dan moet ik niet bang lopen doen.
We kochten kaartjes, en gingen in de volgende rij staan, de rij voor de gondel. Het was een rij van ongeveer 20 minuten, er waren twee gondels die in minder dan 5 minuten naar boven waren, en ook weer 5 minuten naar beneden, en er pasten 30 mensen in, dus dat ging vrij snel. Toen we al een stuk opgeschoten waren, kwam er een man met een bericht. 'Er is een stroomstoring, de gondel staat stil. het gaat ongeveer een half uur kosten voordat we het probleem hebben opgelost, bedankt voor uw geduld."
Tja, dat dus.. inmiddels al bijna 11 uur, dus nog een half uur wachten tot de gondel het weer doet, en dan ook nog eens wachten voordat wij aan de beurt komen. En dat terwijl we kaartjes hadden voor een rondleiding in het kasteel om kwart over vier.
Half 12 stapten we eindelijk de gondel in, en gingen we naar boven. Het viel wel mee met engheid, eigenlijk was het heel leuk! Maar mijn oren deden echt PIJN, maar dat heb ik al als ik op hoge hakken loop.
OMG dat uitzicht!! ZOO mooi!! Er waren daar mensen met hanggliders die de berg af holden, en ook mensen met een parachute! Heel veel mensen stonden daar ook te kijken, maar het was echt heel mooi om te zien hoe ze vlogen. Dat zou ik echt een keer willen doen! Het is alleen wel 150 euries voor een sprong...
We gingen even koffie drinken in een restaurant, daarna gingen we nog hoger. Er was daar wel minder zuurstof, maar heel erg was dat niet. Het was echt héél erg mooi! We konden nog hoger, maar dat was echt op een hele grote rots klimmen, en we hadden ook niet heel veel tijd.
Ohhh, wat was dat MOOI! De zon scheen, maar het was wel fris, want ik was natuurlijk wel op 1800 meter hoogte.
Na een half uurtje gingen we lunchen in het restaurant. We moesten wel snel zijn, want we moesten half 2 vertrekken om rustig te kunnen lopen. Tien voor één kwamen we in het restaurant, waar het heel vol was. We moesten even wachten tot er een plekje vrij kwam. Nadat we hadden besteld, moesten we heel erg lang wachten tot ons eten kwam. Na meer dan een half uur werden we écht ongeduldig, we moesten echt op tijd weg! Mijn vader gaf nog twee minuten, als dan het eten er nog niet was gingen we weg. Het drinken moesten we zelf halen bij een bar, dus dat was al betaald. Na anderhalve minuut kwam de ober aan hollen met de soep van mijn broer. De ober was echt ontzettend aan het hollen, springen en zenuwachtig zijn, alle tafels waren vol! Toen mijn broer zijn soep op had, was het eten voor mij en mijn ouders er nog steeds niet. We besloten maar weg te gaan, en lieten geld achter voor de soep. En die arme ober, die ons ineens kwijt was... Nou ja, niets aan te doen, het spijt me, ober.
Inmiddels bijna 2 uur echt opschieten dus! In het boekje stond dat de wandeling twee uur zou duren, dus als we niet te veel zouden treuzelen zou het goed moeten komen. Heel hard lopen zat er echt niet in, want de paden niet de paden zoals we gewend zijn van asfalt of stenen, maar van aarde, grof grind, boomwortels, zoals ik al zei in het begin van dit stuk. Op veel plekken was er ook nog eens veel modder, en we kwamen ook een paar boomstammen tegen die over het pad lagen. De paden waren ook nog eens heel smal, dus het was zwaar. We waren bijna de hele weg aan het dalen, en dat is nog moeilijker dan omhoog gaan. Steeds bergafwaarts, dat is lastig...
Er waren kleine stukken waar het pad wat makkelijker was, maar veel was dat niet. En ook nog, het was ontzettend slingeren!
Onderweg waren er zoveel punten met geweldig uitzicht! Het was echt ontzettend leuk! Het was moeilijk, maar op een of andere manier was het GEWELDIG! En ik weet niet hoe, maar echt moe werd ik niet. Ik denk dat ik te druk was met het leuk vinden van de tocht.
Op deze foto zie je het makkelijkste gedeelte van de wandeling. Mooi paadje hier! Dit was net na een rotswand waar we af waren geklommen. Moeilijk, maar leuk!
Op een gegeven moment namen we een verkeerde afslag, compleet onbewust! Dat heeft ons bijna de nesten in gewerkt. Dat zal ik vertellen in het volgende deel, want dit begint nu al te lang te worden... Bijna letterlijk een cliffhanger, haha! Ok ok, het valt mee, maar toch schrijf ik later verder, want het is ook al kwart over 11, en morgen moet ik weer vroeg uit de veren!
Goodnight!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat je mening horen!
Blijf wel netjes, let op je taalgebruik, zaai geen haat. Spammen wordt niet op prijs gesteld.