Al heel erg lang wil ik wat vertellen over een groot deel van mijn leven, namelijk ballet. Ik doe dit al mijn hele leven, en ik hou er echt van :) Ik zal proberen niet mijn hele levensverhaal op te schrijven, maar ik zal het in grote lijnen vertellen. Waarschijnlijk niet eigenlijk, ik kan mezelf waarschijnlijk niet stoppen elk detail op te schrijven. Wees op je hoede voor een lang verhaal....
Het begon toen ik 4 jaar oud was. Ik was altijd al rond aan het springen en zwieren. Ik heb daarvoor nog, toen ik 3 jaar was op 'bewegingsexpressie' gezeten. Geen ballet, maar zoiets voor kindertjes die het leuk vonden om te bewegen. Toen ik op in mijn kleuterklasje erachter kwam dat al mijn vriendinnetjes op ballet zaten, wilde ik dat ook. Ik had ook veel eerder kunnen beginnen, maar het was zo dat we die sportschool niet kenden. Dus natuurlijk, kleine meisjes gaan in roze schattige pakjes naar balletles. Ik vond het in het begin helemaal spannend, en ik vond het erg leuk. Soms had ik er echt geen zin meer in, en wou ik echt niet.
(2003) Toen vertelde de lerares dat we met alle dansgroepen een voorstelling gingen doen. Heel spannend natuurlijk, helemaal leuk, op een groot podium en allemaal mensen die naar je kijken. Dat bracht weer de stemming terug. Ik weet nog hoe we de dansjes leerden, en dat we het allemaal heel spannend vonden. De dansjes waren vooral veel in kringetjes rondhuppelen en mooie bewegingen met onze armpjes maken. Ik was toen een waterlelie, met een gigantische roze bloem van vliegerpapier op mijn hoofd, en iemand bij een feest aan het hof van de Koning. De voorstelling ging over de koning die ziek was, en om hem beter te maken moest iemand Koningskruid gaan halen. Dat was een hele gevaarlijke zoektocht, en er gebeurde heel veel onderweg, uiteindelijk komt het koningskruid bij de koning, koning wordt beter, feest! Zo'n verhaaltje ongeveer.
Na mijn eerste voorstelling ging mijn motivatie weer omlaag. Dat duurde wel even, ongeveer van een jaar. De volgende voorstelling kwam pas over twee jaar. Weer had ik er geen zin meer in, wilde niet meer naar de les, maar toen kwam de volgende voorstelling!
(2005) De volgende voorstelling ging over een schilder die een meesterwerk had gemaakt, en dat werd gestolen door een slechte schilder die jaloers was. Toen kreeg zij spijt, en bracht het terug. Bij deze voorstelling was ik een meisje uit een schilderij met allemaal straatspelletjes. Ik weet nog dat ik mocht beginnen met tikkertje, haha :) Ook was ik een spinnenweb, die op het gestolen schilderij ging zitten. Niet dat ik op dat schilderij ging zitten, maar we hadden een zwart met zilveren stofje, en dat deden we dan om dat schilderij heen.
Na mijn tweede voorstelling is de motivatie niet meer omlaag gegaan. Sinds dien was ballet mijn grote liefde, ik had er heel veel plezier in, en dat was te zien.
Op een gegeven moment vroeg de lerares me of ik misschien auditie wilde doen voor de ballet academie in Amsterdam. Wow, de echte balletschool voor echte ballerina's, elke dag dansen, naar school in Amsterdam! Natuurlijk was ik heel blij, ik vertelde het meteen aan mijn ouders. Na wat heen-en-weer bellen met de lerares (dat was allemaal rond de kersttijd), kwam ik uiteindelijk terecht bij de eerste auditie ronde. We moesten allemaal formulieren invullen, foto's inleveren, en we kregen een nummer opgespeld (zoals je dat ook in films ziet). Het was heel spannend, gelukkig mocht mijn vader mee. Alle kinderen mochten hun ouders meenemen, die mochten tijdens de auditie ook kijken. Ik weet bijna niet meer hoe het daar toen was. Ik weet nog dat er drie mensen aan een tafel zaten, en een lerares die aan onze benen trok. "Been omhoog", en dan begon ze te trekken. Ze gingen toen kijken hoe lenig je was, en dat was ik wel. Niet heel erg, maar mijn been kwam aardig hoog. Ook moesten we improviseren. Na de auditie moesten we heel lang wachten, de uitslag kwam diezelfde dag nog. Hoeraaa, het is gelukt!!! Goed nieuws! Maar, ik was er nog niet, nog twee auditie rondes te gaan.
Bij de volgende auditie ronde mochten de ouders niet kijken. Ik weet niet meer precies wat we toen deden, ook iets met lenigheid volgens mij. De uitslag van die auditie ronde kregen we later per brief toegestuurd. En ook weer, goed nieuws! Ik was door de tweede auditie ronde! Ik kwam steeds dichterbij. Tussen de tweede en de laatste ronde in was een auditie cursus. Dat was een paar maanden elke woensdag en zaterdag les zoals dat ook ging op de academie. Dat was voor de kinderen om de kijken hoe de lessen waren, en voor de mensen van de academie om te kijken hoe je leerde, en hoe je in een les was. We kregen modern, klassiek, werelddans, en improvisatie. Bij werelddans had ik een geweldige docent, een ontzettend grappige man. Bij improvisatie gingen altijd de gordijnen voor de spiegelwand dicht. Klassiek was altijd best moeilijk, de lerares was wel aardig, maar wel best streng. Gelukkig niet heel erg, maar wel strenger dan dat ik gewend was. Er zat altijd in de hoek een vrouw achter een piano die ons begeleidde, kortom, het was een echte balletacademie. Ook kreeg ik goede vriendinnen, het was erg gezellig in de kleedkamers. Soms ook net iets te gezellig in de les, ik ben vaak aangekeken omdat ik niet oplette..
Even voor de laatste auditie werd iedereen lichamelijk onderzocht, of de botten en gewrichten, spieren, en dat soort dingen in orde waren. Mijn knieën en enkels leken wat zwakjes. Ik rolde met mijn voeten naar binnen, platvoeten (daarom kan ik absoluut niet tegen Birkenstocks). De spiertjes daar waren wat zwakjes in mijn enkels. Ik kreeg wat oefeningetjes om die spieren sterker te maken.
En toen kwam de laatste auditie ronde. Hier moesten we dansen doen die we tijdens de auditie cursus hadden geleerd. Bij mij ging het goed mis in het begin, ik begon veel te vroeg... Er werd altijd verteld dat je je niet druk moest maken als je een fout maakte bij de pasjes, ze keken naar de manier waarop je danste, en niet of je je pasjes wel goed deed. Ach ja, goed dan, verder met de auditie. Verder weet ik er niet meer zoveel over.
Toen de brief uit de academie kwam wist ik het eigenlijk al... Ik maakte toch met trilhanden de envelop open, en bij de eerste 3 woorden wist ik het al. "Tot onze spijt......." Verder hoefde ik niet te lezen. Drama drama, huilen huilen, ik was echt verdrietig.. Er stond verder in de brief dat we konden bellen voor de reden. Dit hebben we zeker gedaan! Het was iets met mijn uitstraling, mijn lenigheid, en vooral mijn knieën en enkels die te zwak waren. Helaas...
Toen ik de volgende les op mijn oude vertrouwde balletschool kwam, was er een meisje die ook auditie deed niet. Zij was wel aangenomen, en ze zit nu nog steeds op de balletschool! Stiekem was ik toch wel een tikkeltje 'was ik ook maar aangenomen'. Ik was wel blij voor haar natuurlijk. Daarna heb ik haar nooit meer gezien of gesproken. Tot de laatste voorstelling.
Het jaar daarna ging ik het nog een keer proberen. Ik deed af en toe de oefeningen voor mijn enkels, die ik eigenlijk veel vaker had moeten doen.. Ik had het idee dat mijn knieën sterker zouden worden naarmate ik zou groeien, dat ik er overheen zou groeien. Weer kwam ik door de eerste twee rondes heen, weer alles hetzelfde als de eerste keer. Weer de auditie cursus, en weer de lichamelijke controle... En weer, na de laatste ronde, "Tot onze spijt........", helaas.. Mijn knieën zijn niet sterk genoeg, en als ik was begonnen aan de balletacademie had dat fout kunnen aflopen. Ik zal nooit op hoog niveau kunnen gaan dansen. En als ik dan af zou vallen, zou ik al die jaren een veel minder goede opleiding hebben gehad zoals ik nu heb. Gymnasium combineren met de balletacademie kan niet.
Het is dus beter dat ik nu van dansen hou, maar het niet zie als mijn enige levensbehoefte. Het wordt mijn beroep niet. De balletwereld bestaat uit veel teleurstellingen, het kan erg hard zijn. Nu dans ik elke week, en altijd heb ik er groot plezier in!
In de herfstvakantie van 2008, woensdag 22 oktober, ging ik met de groep waar ik toen in zat naar Amsterdam! We gingen met z'n allen spitzen kopen! Ik was helemaal blij, eindelijk spitzen! Al mijn hele leven ga ik naar balletvoorstellingen waar ik danseressen op spitzen zag dansen, eindelijk mocht ik ook! Het was ook een gezellig uitje met de groep, we gingen ook nog wat drinken in een café. Maar ohh, het voelt dus niet zo zoals het eruit ziet.. Het doet pijn. Heel veel pijn! In mijn panty zitten inmiddels al wat bloedvlekken.. Het is ook echt moeilijk, je moet constant op elke spier in je lichaam letten. Één vinger verkeerd, en je valt. Nog steeds ben ik niet zo goed als ik gehoopt had, maar ik ben hard aan het trainen.
25 juni was mijn vijfde voorstelling. Ik heb veel aan mijn held Michael Jackson gedacht, 25 juni is de herdenkingsdatum. Ik dacht maar zo: dit dans ik voor hem.
De voorstelling ging over het 50 jarig bestaan van de school. Er kwamen veel kostuums en dansen van vroeger in, maar ook nieuwe dansen. De voorstelling had een leuke naam, 'De kostuumzolder', erg passend!
Hier staat een filmpje die aan het begin van de voorstelling werd afgespeeld. Beelden van vroeger, waar ik ook te zien ben, toen ik heel schattig was :) Ik ben te zien bij 0:37, 1:42, 2:04 (aaawhhhhhh :3), 3:04, en bij de foto's ben ik waarschijnlijk onmogelijk te vinden. Er kwamen echt ongelooflijk veel herinneringen naar boven, vooral omdat ik dat meisje (Valentine) eindelijk weer ontmoette, die nu op de balletacademie zit! Ze deed een solo, en ze danste echt zo ontzettend mooi! Ik dacht dat ze me na die jaren niet meer zou herkennen, maar ze wist nog wie ik was! We hebben tijdens het wachten heel veel in de gang bij de kleedkamers gezeten met mijn waaier, het was echt heel heet. Alle kleintjes om ons heen, dus heel veel gepraat hebben we niet helaas. Ik hoop haar snel weer eens te zien!
Hier staan alle foto's van de voorstelling. Ik ben in de Heksen, een dans van een voorstelling toen ik nog 3 was, dus niet heb meegemaakt, en de Klassieke dans, een nieuwe dans die gewoon HEEL erg mooi is. De kostuums zijn ZO mooi! Net als de heksen, twee geweldige dansen! En natuurlijk foto's van Valentine. Waauww, dat was mooi. Ik had echt kippenvel!
De voorstelling was echt geweldig. En dan te bedenken dat ik bijna niet meer mee mocht doen! Weet je nog? Daar had ik nog over geschreven, lang geleden, hoe erg ik dat vond. Ik ben blij dat ik toch door ben gegaan, ik had dit niet willen missen!
Nu dans ik een keer per week, 5 kwartier. Nog steeds dezelfde lerares, sinds ik begon heb ik nooit een andere lerares gehad. Mijn spitzen heb ik ook vaak thuis aan. Ik wil het goed leren, en het zal me lukken ook! Na de zomervakantie ga ik proberen twee keer per week te gaan dansen. Ik hoop heel erg dat ik het niet te druk zal hebben met school! Ik ga het proberen, en als het echt niet lukt (als ik alleen maar onvoldoendes haal), ga ik weer een keer per week. Die ene keer per week hou ik sowieso, dat kan ik niet missen. Ik hou te veel van ballet om het op te geven, ik blijf het doen, ik blijf ervan houden!
Ik wordt wel 'het veulentje' genoemd in de groep. Mijn spieren zijn namelijk niet echt sterk, ik ben in één keer heel hard gegroeid, en mijn rug is ook niet de sterkste. Op spitzen ben ik gewoon echt slecht, maar ooit kom ik er. Vooral mijn buikspieren moet ik heel hard gaan trainen.
P.S. Als je iets écht leuk vind, hoeft dat niet meteen je beroep te worden, of je hele leven over te nemen. Je kunt altijd een hobby houden. Dit kan nooit kwaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat je mening horen!
Blijf wel netjes, let op je taalgebruik, zaai geen haat. Spammen wordt niet op prijs gesteld.