Hey, ik maak even een blog, omdat er weer even niets nieuws is gepost. Ik wilde gaan vertellen over een project dat wij hadden bij drama. We moesten een dialoog uitvoeren, vorige maandag. Ik moest in mijn eentje, omdat ik niet altijd bij de lessen kan zijn. Dus ik deed een monoloog. Het kwam uit Ivanov, een stuk van Tsjechov. Tsjechov is best bekend, en hij schreef erg modern voor zijn tijd. Alleen lijken al zijn stukken op elkaar. Mijn stuk ging over Ivanov, een man met wie alles goed ging, hij was niet superrijk, maar zeker niet arm. Hij was verliefd op Sarah, en was daar al 5 jaar mee getrouwd. Maar dan gaat alles mis. Zijn wereld stort in en hij verliest al zijn geld. Maar dat is niet het ergste. Zijn liefde voor Sarah, het sterkste gevoel dat hij ooit heeft gehad, verdween ook. Hij realiseerde dat alles ophoudt. Hij wist dat alle aardse dingen zouden verdwijnen, maar hij dacht dat zijn liefde anders was, sterker. Dit is eigenlijk de boodschap van het stuk, alleen wel gezien door de ogen van een depressieve man.
Bij de monoloog had ik muziek gekozen, want dat vond ik er erg goed bij passen. Ik koos voor een liedje van The Cure, genaamd Disintegration. Het is een erg hysterisch nummer, het past erg goed bij het stuk. Kwaad op anderen, kwaad op zichzelf, maar vooral kwaad op het leven. Het eindzinnetje "How The End Always Is" vond ik zelf perfect passen in het plaatje.
Eigenlijk was dit een snelle blog om te kijken of Laura of Norbert hier ook over wil gaan bloggen. Zij hebben een dialoog samen gedaan, en deden het erg goed, in mijn mening. Maar ik ga daar niets over vertellen, het is hun dialoog.
